Ken je dat gevoel?

Oh jee, de vakantie is alweer ten einde, wat ging dat weer veel te snel… De gewone werkweek begint weer. Kijk jij ook een beetje op tegen ’terug naar het gewone leven’? Dat gevoel heb ik vaak gehad. Op maandagochtend net op je werk heb je nog dat vakantiegevoel na een week of een paar weken zonder werkverplichtingen. Aan het einde van de eerste werkdag na de vakantie ben je dat gevoel alweer helemaal kwijt. Had ik wel vakantie gehad? Maar wat als het anders kan…

Meivakantie

Afgelopen twee weken was het meivakantie. Sinds mijn oudste op school is gaan ook wij mee in het strakke jaarschema en zijn we gebonden aan de schoolvakanties. Om ook echt het gevoel van vakantie te ervaren, hadden we besloten een midweekje weg te gaan. Lekker weg in eigen land, naar Zeeland. De kinderen hadden nog nooit de zee gezien dus in die paar dagen hebben we een tripje naar de zee gemaakt. Hier moesten we nog een half uurtje voor rijden vanaf ons vakantieadres. Beide jongens keken hun ogen uit bij de zee en vonden het vooral een beetje spannend. Zeker toen ze zagen dat de zee steeds een beetje dichterbij kwam (het werd vloed). Leg ze dan maar eens goed uit dat de zee niet dichterbij blijft komen maar zich ook weer terugtrekt (eb).

De dagen erna wordt dit nog steeds in het spel gespeeld. “Oh jee, het water komt dichterbij! Gauw, gauw, rennen…”

Na een paar dagen in Zeeland werd het alweer tijd om naar huis te gaan. Nog een weekend thuis om alles uit te pakken en te wassen, waarna de gewone werkweek begint. Voor mijn oudste betekent dit weer naar school en de bso, voor mijn jongste de kinderopvang en voor mij en mijn vriend begint ook weer de gewone werkweek.

Wat een verschil

Maar wat een verschil ervaar ik nu aan het einde van de maandag, als ik dit vergelijk met mijn verleden! In de tijd dat ik op kantoor zat was het snel gedaan met mijn vakantiegevoel. Zodra we als collega’s verhalen hadden uitgewisseld over de vakantie of het weekend, is het weer tijd voor de gewone werkzaamheden. En daar lag voor mij de crux.

Ik wist al heel vroeg in mijn leven wat ik wilde gaan doen, wat ik wilde worden. Op mijn twaalfde wilde ik architect worden (omdat ik niet wist dat er meer nodig beroepen waren om een huis te kunnen bouwen), later werd dit constructeur (berekenen en ontwerpen van constructies voor gebouwen). Ik heb hier lang voor gestudeerd en was blij om hier een leuke baan in te vinden. Tijdens de eerste jaren moest ik veel leren. Ik wijdte daarom mijn onzekerheden en onrustige gevoel aan een gebrek aan kennis en vooral ervaring. Maar op de achtergrond bleef er een soort onbestemd gevoel, een soort onrust. Elke week keek ik erg uit naar het weekend, omdat ik dan weer rust kon ervaren. Even helemaal zelf mijn plan trekken en niet verplicht om 8 uur aan dat bureau te blijven zitten en maar een half uurtje pauze mogen nemen (of langer maar dat betekende automatisch langer werken). Begrijp me niet verkeerd. Het vak vond ik toen erg leuk maar iets klopte er niet. Ik dacht:  als ik maar meer ervaring heb… als ik maar meer kennis heb over dat onderwerp… als ik maar nog harder mijn best deed om mee te doen met collega’s… als ik maar leuke dingen organiseer namens de personeelsvereniging… dan voel ik me vast meer ontspannen, voel ik me zekerder, heb ik niet zo’n onbestemd en onrustig gevoel.

Waarom?

Daarop volgde een burn-out, ben ik na een jaar herstellen vier dagen in de week gaan werken en uiteindelijk zelfs geswitcht naar een soortgelijke baan meer in de buurt.

Maar waarom bleef dat onbestemde gevoel, die onrust toch aanwezig. Waarom had ik de hele vrije woensdag en het vrije weekend nodig om al die werkstress los te kunnen laten. Soms had ik zelfs het gevoel nog niet terug naar 0% werkstress te zijn na het weekend. En de week begon weer opnieuw…

Waarom waren die vakanties zo’n verademing? Iets deed ik niet goed… Maar wat was dan wel een goede stap? Waarom paste deze baan, waar ik zo hard voor had gestudeerd en zo hard voor had gewerkt dan toch niet zoals ik had verwacht? Ik had toch precies gedaan wat ik geleerd kreeg van thuis uit, op school, in mijn omgeving? Ik werkte hard voor mijn geld en deed vooral veel zoals ook anderen om me heen dat deden.

Fout!

En daar zit volgens mij de fout. Of eigenlijk helemaal geen fout. Ik ben gewoon anders. Ik voelde me als kind al anders, als een vreemde eend in de bijt, alsof ik niet thuis hoorde in ons gezin, alsof ik niet thuis hoorde in mijn omgeving. Alles wat ik deed, deed ik met name vanuit kennis, vanuit denken, vanuit doen. Maar 1 ding had ik niet geleerd omdat dat in ons gezin en in de maatschappij niet hoog op het lijstje staat. En dat is mogen luisteren naar je hart en naar je gevoel. Stil mogen staan. Even niets doen. Even stoppen en om je heen kijken en je verwonderen om kleine dingen zoals je als kind zou doen. Even stoppen en ervaren wat je op dat moment ervaart en voelt. Blij zijn om gewoon blij te kunnen zijn. Maar ook als het eens wat minder fijn is, voelen wat er dan is. En dat ‘even’ mag ook gewoon een lange poos zijn als je daar behoefte aan hebt. Want als het je uiteindelijk lukt om wel te luisteren naar je gevoel, wat je op dat moment echt nodig hebt, dan is het nog mooier als je dat gevoel ook nog kan gaan volgen.