Mijn intentie voor de Vlindermail van 30 juli 2024 was een vrolijk bericht sturen in de vakantiesferen. Ik merk dat er nu iets anders om voorrang vraagt omdat dit mijn gedachten bezig houdt en een hoop bij me oprakelt wat ook gezien wil worden. Juist de emoties van intens verdriet, angst, boosheid, ongeloof mogen ook in het licht komen staan.

Vorige week kregen we het diep verdrietige bericht dat er een kindje van school onverwachts was overleden. Een kindje in de leeftijd van mijn oudste zoon. Bij het ontvangen van het bericht zijn mijn gedachten allereerst bij het overleden kindje en de ouders en broers van dit kindje, ook al ken ik ze niet persoonlijk. Want het is niet te bevatten in welke nachtmerrie deze familie terecht is gekomen.

Tegelijkertijd merk ik dat er een hoop in mijzelf gebeurt. Ik voel het verdriet als ouder zijnde mee maar merk dat er nog meer gebeurt met me. Ik lijk een soort van op slot te raken. Het duurt een paar dagen voor ik er meer bij kan en woorden aan kan geven.

Het volgende stroomt uit mijn pen op het moment dat ik het wel de ruimte kan geven:

Verdriet van een ander laat eigen verdriet ontwaken
Bekend verdriet, onbekend verdriet
Uit het verleden, uit het heden
Uit voorgaande generaties, uit vorige levens

Ik voel het in mijn lijf
Ik voel het in mijn hoofd
Mijn hoofd krijgt een blokkade
om wat er ooit was
om wat de ander nu voelt
om wat je zelf niet (meer) wilt voelen

Het is er nu niet
in mijn leven
het is er nu niet
als ik het weg druk
of is het er toch
onder de sluier van verhulling
of is het er toch
in het leven van het verleden

Ik voel daarom maar gewoon wat er is
want onder de sluier weet je pas wat er wel of niet echt is.

Meditatiereis in de Akasha Kronieken

Ik besluit een meditatiereis te maken naar de Akasha Kronieken om hier een stap dieper in te gaan. Ik ontdek dat ik uit mijn lijf lijk te schieten omdat ik in het verleden en verleden levens/generaties zo vaak een gebroken hart heb gevoeld door verlies en door het onverwachte verlies van eigen leven dat ik er onbewust van schrik en weg schiet uit mijn lijf.

Ook ontdek ik dat het thema ‘ongeloof’ ook hier weer aan gelinkt zit Een thema dat vaker in mijn leven terug komt. Het ongeloof dat ik nu wel een vol en licht leven mag leiden. Een leven waarbij ik veilig ben om mijn spirituele kant volledig te omarmen en uit te dragen. Waar niet mijn kop eraf gehakt wordt of het vuur onder mijn voeten brand wanneer ik laat zien welke mooie kwaliteiten ik in me heb.

Ook het dúrven geloven dat ik mysterie, mystieke en magische krachten mee heb genomen naar de aarde. Het uit durven spreken dat dit in mij leeft en dat dit is wie ik werkelijk ben. Ik mag het geloven met heel mijn hart. Want hiermee geef ik ook ruimte aan het onverwerkte verdriet dat mij afgelopen week heeft beroerd.

Ik zie de zon opkomen. Een nieuwe dag breekt aan…

Telkens bij de confrontatie met de onverwachte dood (of een terminaal zieke met zicht op een vroegtijdige dood) ben ik weer bang om mezelf te zijn, in een diepere bewustzijnslaag. Ook voel ik ongeloof dat het leven op aarde plots afgelopen is terwijl mijn leven nog niet af was. Ik word niet meer gestraft op aarde als ik mezelf wil laten zien.

Als ik in de meditatiereis kijk naar hoe mijn toekomst eruit ziet als ik deze angsten los kan laten? Ik zie bubbels van licht en luchtigheid. Bellen met liefde erin, in een roze gloed omhuld. Het voelt licht en vrij en het voelt alsof ik bijzondere avonturen zal aangaan.

Dit is het moment waarop ik mezelf en al mijn vorige levens vergeef voor het verdriet en het ongeloof dat is ontstaan. Als laatste zie ik een ondergaande zon waar ik een witte duif heb losgelaten. De duif staat voor het loslaten van al het onverwerkte verdriet en angst omtrent plotseling dood gaan. Met deze duif zet ik mijn verdriet, angst en ongeloof uit vorige levens vrij om ruimte te maken voor een vol en lichter leven in dit moment.

Ik zie de zon opkomen. Er breekt een nieuwe dag aan…

Ik mag mezelf loskoppelen van de ervaringen van een ander.

Mijn inzicht uit deze meditatiereis is dat ik mezelf mag loskoppelen van de ervaringen van een ander. Het leek namelijk alsof ik daar in ging zitten. Het blijkt nu dat het intens verdrietige bericht iets heeft getriggerd in mezelf wat gezien wilde worden.

Nu ik dit de ruimte heb gegeven die het verdient kan ik met oprechte en gepaste aandacht mijn gedachten richten aan de familie van het overleden kindje.

Ik wens hen veel sterkte en zend hen liefde en licht in het dragen van dit grote verlies. 🌟🦋